Sarah Gilbertz werkt als Digital Campaigns Officer voor de hoofdafdeling communicatie van het Bureau voor de Coördinatie van Humanitaire Aangelegenheden (OCHA).
Wat is uw academische achtergrond, en hoe heeft dit volgens u uw carrière beïnvloed?
Ik heb journalistiek en communicatie gestudeerd en wou journaliste worden in Luxemburg. Na mijn studies voelde ik me nog niet volledig klaar om te beginnen werken en besloot daarom deel te nemen aan een Luxemburgs programma dat pas-afgestudeerden aan niet-gouvernementele organisaties koppelt. Zo vertrok ik dankzij het programma naar het terrein om voor een periode van een half jaar binnen de communicatie-afdeling van een ngo-project in India aan de slag te gaan. Mijn ervaring in India was een keerpunt voor mezelf. Al snel besefte ik dat ik niet per se journaliste moest worden en dat ik de vaardigheden uit mijn studies en stages in een non-profit omgeving kon inzetten. Toen ik terugkeerde uit India, ben ik voor een aantal ngo’s gaan werken, waaronder Caritas in Luxemburg en Survival International in het Verenigd Koninkrijk (VK). Tijdens mijn tijd in het VK hoorde ik over het JPO-programma en zo belandde ik in het VN-systeem.
Wat was uw eerste job binnen de Verenigde Naties?
Toen ik voor Survival International in Londen werkte, bezocht ik regelmatig de website van het Luxemburgse Ministerie van Buitenlandse Zaken waar de vacatures voor JPO-posities werden gepubliceerd, maar de meeste vacatures kwamen niet overeen met mijn profiel.
In 2014 zag ik dan een JPO vacature voor communicatie in New York, voor de World Humanitarian Summit die door het VN Bureau voor de Coördinatie van Humanitaire Aangelegendheden (OCHA) werd georganiseerd. De top bracht in Istanboel alle actoren die bij humanitaire actie betrokken zijn, bijeen. Het doel van de bijeenkomst was mensen die overheden, ngo’s, academici en de private sector vertegenwoordigden, samen te brengen om de toekomst van humanitaire actie uit te tekenen en te zien hoe deze doeltreffender ingezet kon worden. Ik had nooit gedacht dat ik op een dag voor de VN zou werken, ik dacht altijd dat ik daarvoor iets anders moest studeren of politica moest zijn. Ik stelde me dus kandidaat, denkende dat het daarbij zou blijven, maar ik kreeg antwoord, nam deel aan twee sollicitatiegesprekken en belandde in een positie in New York bij het communicatieteam van het secretariaat van de World Humanitarian Summit. Ik had dit echt niet verwacht zeker aangezien ik me pas kandidaat stelde op de allerlaatste dag voor de deadline. Ik leefde toen in het VK, dus ik hoopte dat ze alsnog mijn sollicitatie in acht zouden nemen en de datum op de postzegel zouden aanvaarden.
Wat houdt uw huidige job in en wat zijn de meest uitdagende en de meest lonende aspecten ervan?
Ik ben twee jaar voor de World Humanitarian Summit blijven werken, daarna ben ik kunnen overstappen naar de hoofdafdeling communicatie binnen OCHA, waar ik nu nog steeds werk. Ik hou me vooral bezig met digitale communicatie en ben dus verantwoordelijk voor onze sociale media, digitale fundraising en leg me toe op de analyse van onze impact om na te gaan welke inhoud het beste scoort op onze kanalen en wat beter kan.
Ik werk ook regelmatig samen met onze grafische ontwerpers en filmmakers om inhoud voor onze digitale platformen te creëren. Onze afdeling kijkt naar hoe humanitaire aangelegenheden en acties meer toegankelijk kunnen gemaakt worden voor het grote publiek. Bij de VN is de doelgroep vaak de lidstaten, overheden, en een intern VN-publiek. Wat ik interessant en echt leuk vind aan deze job, is dat we dat zoveel mogelijk proberen open te breken naar een zo groot mogelijk publiek. We proberen aan het grote publiek uit te leggen welke humanitaire crises momenteel plaatsvinden in de wereld en wat de VN en partners doen om te helpen in crises zoals Jemen, Syrië en Soedan. Dat is wat ik momenteel doe. Mijn dagelijkse taken zijn heel divers omdat we met noodgevallen te maken hebben, dus het verandert voortdurend. Je kan nooit veel vooruit plannen, want er gebeurt altijd wel iets. Er kan een aardbeving zijn, of een conflictsituatie zoals in Jemen. Er wordt hier aan een hoog tempo gewerkt, maar dat is net wat ik leuk vind aan de job.
Het kan inderdaad ook uitdagend zijn; we hebben momenteel bijvoorbeeld een fotograaf in Jemen die ons foto’s van uitgehongerde kinderen toestuurt. Onder hen kinderen van zes maanden oud die maar twee of drie kilogram wegen, terwijl je weet dat ze als normale pasgeborenen ter wereld kwamen. Ik denk dat niemand zulke beelden ooit gewoon wordt, al kom je wel op een moment waarop je in dit soort omgeving gewoon je werk gedaan moet krijgen. Je ziet die dingen en vraagt je af hoe het mogelijk is dat kinderen in 2018 nog sterven door uithongering. De foto’s die we ontvangen en verhalen die we horen van onze mensen op het terrein zijn erg uitdagend. Onze rol is uitzoeken hoe we dat bij het grote publiek onder de aandacht willen brengen.
Een ander uitdagend aspect van de job is dat we op onze sociale media veel reacties krijgen die de VN ervan beschuldigen niet genoeg te doen om oorlogen zoals die in Syrië en Jemen te beëindigen. Dan moeten we uitleggen dat het als humanitaire werkers onze job is om mensen te helpen met levensreddende hulp, voedselvoorziening, schoon water en onderdak. Natuurlijk willen we dat er einde komt aan al deze oorlogen. Het hoofd van onze organisatie, ondersecretaris-generaal en coördinator voor noodhulp Mark Lowcock, stelt de Veiligheidsraad regelmatig op de hoogte van de humanitaire situatie in deze conflictgebieden en spoort lidstaten aan om stappen te zetten om deze oorlogen te beëindigen. Maar onze taak is vooral onmiddelijke hulp verlenen aan mensen in nood, terwijl andere VN-mechanismen de politieke crises dienen op te lossen. En soms functioneren die mechanismen niet zoals ze zouden moeten.
Wat wordt er volgens u over- of onderschat aan werken voor de Verenigde Naties?
Van buitenaf lijkt de VN één grote organisatie. Toen ik bij de VN begon te werken, was ik verrast om te ontdekken dat die is samengesteld uit talloze onderorganisaties, kantoren en agentschappen, die allemaal een specifiek mandaat hebben en soms communiceren die verschillende onderdelen onderling niet zoals dat zou moeten. De VN is een grote organisatie en wanneer je in het systeem begint te werken, moet je je weg wat zoeken. Aanvankelijk kan dat wat intimiderend zijn. Soms zijn er ook overlappende mandaten, zoals twee agentschappen die met erg gelijkaardige onderwerpen bezig zijn, en dan moet je daar de juiste persoon bij zien te vinden. Het is erg ingewikkeld en ik was verbaasd hoe groot de VN werkelijk is. Uiteindelijk word je het gewoon en leer je alle acroniemen en interne werkingen kennen.
Welk concreet advies zou u geven aan jongeren die vandaag een loopbaan bij de VN aspireren?
Veel mensen gaan ervan uit dat je internationale relaties of politiek moet studeren, maar de VN heeft zo veel departementen en agentschappen, zo veel verschillende posities en jobcategorieën waar diverse vaardigheden nodig zijn. Ik denk dat het belangrijkste om te weten is dat er erg weinig posities op instapniveau zijn bij de VN. Als je klaar bent met je studies, is het altijd een goed idee om buiten de VN werkervaring op te doen. Bij een ngo, in de private sector, of om het even waar binnen een relevante sector die aansluit bij je interesses. Dat maakt het veel makkelijker om te solliciteren. Als je al ietwat een achtergrond en wat werkervaring hebt, zal het veel makkelijker zijn om bij de VN binnen te geraken. Probeer ook zeker een stage bij de VN te vinden of je kan net als ik deelnemen aan het JPO-programma en het YPP-programma, dat zich richt tot jong professionelen. Wanneer je deel uitmaakt van zo’n programma kan je werken aan je eigen naamsbekendheid binnen de organisatie, bouw je een goed netwerk op en leer je het systeem kennen. Ook is er het UN Volunteers-programma waarbij mensen ervaring kunnen opdoen binnen een van de VN-kantoren op het terrein, daarbij krijg je een vergoeding voor je leefkosten. Er zijn veel manieren waarop je het kan proberen, maar hoe meer ervaring van buitenaf je hebt, hoe beter. Tot slot is de VN een heel specifieke soort organisatie en ik ben echt blij dat ik vooraf eerst elders ervaring heb opgedaan, want op die manier breng je een interessant en ander perspectief mee naar de job.
Ontdek onze andere Gezichten van de VN.